Αν υπάρχει κάτι που χαρακτηρίζει τις δικοινοτικές διαπραγματεύσεις, αυτό είναι η υποκρισία που διέπει τη διεξαγωγή τους.Υποκρισία που εξέθρεψαν οι διεθνείς
«καλοθελητές», επεκτάθηκε στα Ηνωμένα Έθνη και τη διεθνή Κοινότητα και
καλλιεργήθηκε κατά καιρούς από εκπροσώπους των δύο κοινοτήτων.
Υποκρισία, που συνίσταται στην …άνευ
πραγματικού αντικειμένου διαπραγμάτευση ή πιο σωστά στη διαπραγμάτευση
διαφορετικού από τον κάθε διαπραγματευτή αντικειμένου.
Συνομιλούν για λύση Διζωνικής
Δικοινοτικής Ομοσπονδίας (ΔΔΟ), αλλά ο καθένας έχει στο μυαλό του διαφορετική
αντίληψη του όρου. Και αρνούνται να συζητήσουν και να προσδιορίσουν το
περιεχόμενο της διαπραγμάτευσης τους, αυτό, δηλαδή, που ονόμασαν ΔΔΟ.
Τα μεν Ηνωμένα Έθνη και οι
τρίτοι…καλοθελητές συντηρούν αυτή την ανωμαλία με το…..επιχείρημα της λεγόμενης
«εποικοδομητικής ασάφειας», η οποία σώζει το διάλογο, οι δε συνομιλητές βολεύονται
στη λαθροβίωση ενός διαλόγου, για τον οποίο δεν υποχρεώνονται να δώσουν
εξηγήσεις περί του είδους της λύσης που (δήθεν) αναζητούν!
Έτσι, μετά από συνομιλίες τεσσάρων
σχεδόν δεκαετιών, δεν δικαιολογούμαστε σήμερα να είμαστε στο σημείο να μιλούμε για λύση ΔΔΟ, είτε
αγνοούντες είτε διαφωνούντες ως προς το είδος του κρατικού μορφώματος που
προετοιμάζουμε.
Και η μεν τουρκική πλευρά – πιο
ειλικρινής – ξεκαθάρισε πολλάκις, ότι στον όρο «ζώνη» (διζωνικότητα) προσδίδει
και συνταγματικό περιεχόμενο, ότι ο όρος συνάδει με συνομοσπονδία, δηλαδή δύο
κράτη με χαλαρή μεταξύ τους σύνδεση – όπως ακριβώς διελάμβανε και προνοούσε το
Σχέδιο Ανάν. Ενώ η Ελληνοκυπριακή πλευρά, κυρίως, στις δύο τελευταίες
προεδρίες, υποκριτικώς συμπεριφερόμενη, δεν υιοθετεί μεν τις τουρκικές
ερμηνείες και προσποιείται ότι η διζωνικότητα είναι μόνο περιγραφικός όρος που
αναφέρεται στο υπό τη διοίκηση της κάθε
πλευράς έδαφος, συνεχίζει όμως επί των τουρκικών ερμηνειών να συζητά και να
διαπραγματεύεται.
Και η κοροϊδία συνεχίζεται εις βάρος του
λαού, των Ελληνοκυπρίων, κυρίως, οι οποίοι αφού χωρίστηκαν σε δύο παρατάξεις, pro–διζωνικούς και anti-διζωνικούς,
διαπληκτίζονται για τη λειτουργικότητα και βιωσιμότητα μιας λύσης, τη μορφή της
οποίας αγνοούν παντελώς.
Αλήθεια, χρειάζεται η σοφία του
Ναστρεντίν Χότζα για να διαπιστώσει κανείς την ανάγκη προκαταβολικού
προσδιορισμού του όρου ΔΔΟ, για να οδηγηθούμε σε μια ορθόδοξη και λογική
διαδικασία αναζήτησης λύσης; Αποτελεί κανόνα κάθε διαπραγμάτευσης: οι
συνομιλητές, προτού αρχίσουν να επιχειρηματολογούν, να προσδιορίζουν και να
συμφωνούν το περιεχόμενο των όρων που διαπραγματεύονται, για να ξέρουν τι συζητούν, τι αποδέχονται και
τι απορρίπτουν.
Εμείς, μπορούμε ή δεν μπορούμε, να
δηλώσουμε από ΤΩΡΑ ότι θέλουμε συνομιλίες ουσίας, με ξεκάθαρες προτεραιότητες,
με δίκαιες και ηθικά απρόσβλητες θέσεις αρχής;
·
Μια κυριαρχία, μια
ιθαγένεια, μια διεθνή προσωπικότητα.
·
Ένα κράτος, συνέχεια της Κυπριακής Δημοκρατίας – όχι ένα
«Νέο Συνεταιρισμό».
·
Μια λύση που θα σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα όλων των Κυπρίων και
θα εδράζεται στις αρχές της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Σίγουρα, κάποιοι θα μας πουν ότι με
τέτοιους όρους θα καταρρεύσουν οι συνομιλίες. Αλλά, τότε θα καταρρεύσουν εξ υπαιτιότητας
της τουρκικής πλευράς, που θα αρνηθεί να δεχτεί τέτοιες δίκαιες και ηθικά
απρόσβλητες θέσεις αρχής, που είναι συμφυείς και αναντίρρητες σε κάθε καθεστώς
Ομοσπονδίας.
Αν, λοιπόν, πάμε σε συνομιλίες για να
διεκδικήσουμε θέσεις αρχής και ναυαγήσουν, το ναυάγιο ας επέλθει πάνω σε
θέματα αρχής και όχι πάνω σε δυσνόητες, αμφιλεγόμενες και ασαφείς λεπτομέρειες.
Θα ήταν, λοιπόν, μάταιο, να ζητήσουμε
από ΤΩΡΑ, να δοθεί ΜΙΑ ΕΡΜΗΝΕΙΑ στο Κοινό Ανακοινωθέν Αναστασιάδη – Έρογλου και τι
επιτέλους διαλαμβάνει αυτή η διαφιλονικούμενη ΔΔΟ;
Τόσο δύσκολο είναι; ΄Η μήπως υπάρχουν
άλλοι λόγοι που δεν…βολεύουν διασαφηνίσεις;
