Βανδαλισμοί πινακίδων σήμανσης

                   

Διαστάσεις μάστιγας λαμβάνει πλέον στον τόπο μας, η καταστροφή των πινακίδων οδικής σήμανσης στους δρόμους των πόλεων, στην ύπαιθρο και στο υπεραστικό οδικό δίκτυο.
Η κατάσταση είναι απαράδεκτη και δεν τιμά κανένα. Πινακίδες κατεστραμμένες, καλυμμένες με συνθήματα και αυτοκόλλητα, τρυπημένες από σκάγια κυνηγετικών όπλων ή κρυμμένες από θάμνους και δέντρα, συνθέτουν την άθλια εικόνα της οδικής σήμανσης και θέτουν σε κίνδυνο ανθρώπινες ζωές, καθώς δεν μπορούν να γίνουν αντιληπτές από τους διερχόμενους οδηγούς.

Πέραν του θέματος της ασφάλειας των χρηστών του οδικού δικτύου, της καταστροφής του περιβάλλοντος και της κακής αισθητικής εικόνας που δημιουργείται, υπάρχει και η οικονομική επιβάρυνση, αφού απαιτούνται πολλά χρήματα για την επιδιόρθωση ή την αντικατάσταση των πινακίδων και την καθαριότητα του χώρου.

Η απαράδεκτη αυτή κατάσταση είναι ενδεικτική της παιδείας που υπάρχει σε ορισμένους από τους πολίτες, οι οποίοι επιδεικνύουν έλλειψη σεβασμού προς τη δημόσια περιουσία και το περιβάλλον, είναι ανεύθυνοι και αψυχολόγητοι, αφού οι πράξεις τους δεν εξυπηρετούν κανένα απολύτως σκοπό. Πρόκειται για ασυνειδησία ορισμένων πολιτών, οι οποίοι δε φαίνεται να συγκινούνται, όχι μόνο από τις κυρώσεις που προβλέπονται από το νόμο, αλλά ούτε από τους κινδύνους και τις ζημιές που προκαλούν.

Οι ευθύνες δεν αφορούν μόνο τους δολιοφθορείς που βρίσκουν ελεύθερο πεδίο και δρουν ανενόχλητα, αλλά αφορούν και την πολιτεία και όλους εμάς,  που ανεχόμαστε τέτοιες συμπεριφορές. Είναι δικαίωμα μας να ζούμε σε ένα καθαρό περιβάλλον και υποχρέωση μας να απαιτούμε την τιμωρία κάθε ασυνείδητου καταστροφέα της δημόσιας περιουσίας.

Η αντιμετώπιση του συγκεκριμένου ζητήματος πρέπει να ξεκινήσει πρώτιστα από την οικογένεια και τα σχολεία, καλλιεργώντας στα παιδιά το σεβασμό προς τη ξένη και δημόσια περιουσία και γενικά καλλιεργώντας τους το αίσθημα της υπευθυνότητας απέναντι στους νόμους και τους κανονισμούς.

Οι αρμόδιες υπηρεσίες του κράτους οφείλουν να αναδείξουν τη σπουδαιότητα των ενημερωτικών πινακίδων. Προς αυτή τη κατεύθυνση μπορούν να συμβάλουν και τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης προβάλλοντας τις εικόνες αυτές που υπάρχουν στο οδικό δίκτυο και μεταφέροντας το μήνυμα στους πολίτες ώστε αυτοί να δείξουν ευαισθησία για το περιβάλλον και να το προστατέψουν όπως προστατεύουν το σπίτι τους.

Οι πινακίδες σήμανσης είναι κι αυτές καθρέφτης του πολιτιστικού επιπέδου κάθε λαού, απεικονίζουν και αντικατοπτρίζουν το κοινωνικό επίπεδο μιας χώρας.    

ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ « ΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ ΚΑΙ ΤΙΜΗΣ» Μαρκίδειο θέατρο, Τρίτη 14 Ιουλίου 2015.

Μέσα από την πορεία των λαών παρουσιάζονται κάποτε μεγάλες και κρίσιμες στιγμές υπέρτατης δοκιμασίας κατά τις οποίες διακυβεύεται και απειλείται όχι μονάχα η τιμή και υπόληψή τους, αλλά και αυτή ακόμα η λευτεριά και ύπαρξή τους. Και τότε σε αυτό το σταυροδρόμι δύο είναι οι επιλογές για τους απειλούμενους αυτούς λαούς: ή θα λιποψυχήσουν μπροστά στον κίνδυνο, θα γονατίσουν και θα παραδοθούν άνανδρα και ατιμωτικά ή θα αντιταχθούν περήφανα και ηρωικά, και αν χρειαστεί να γίνουν τιμημένο ολοκαύτωμα στο βωμό της πατρίδας και της ελευθερίας.

Σε μια τέτοια κρίσιμη στιγμή, σε αυτό το δύσκολο δρόμο βρέθηκε ο λαός μας στις 15 Ιουλίου του 1974. Και θα έπρεπε να διαλέξει τον δρόμο που θα ακολουθήσει. Είναι βέβαια γνωστή η επιλογή του και η αντίσταση του στο προδοτικό πραξικόπημα.
Τιμημένοι μαχητές της αντίστασης, γενναίοι υπερασπιστές της δημοκρατίας, αισθάνομαι την ανάγκη, εκ μέρους του Δημοκρατικού Κόμματος, να σας απευθύνω ιδιαίτερο χαιρετισμό τιμής και ευγνωμοσύνης.
Πανιερώτατε, κυρίες και κύριοι,
Είμαστε εδώ ξανά, όπως κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, γιατί το χρωστάμε σε όσους υπερασπίστηκαν τη δημοκρατία και την αξιοπρέπεια όλων μας.
Είμαστε εδώ για να αποτίσουμε φόρο τιμής στον αείμνηστο Εθνάρχη Μακάριο, τον αλησμόνητο ηγέτη και εμπνευσμένο καθοδηγητή του κυπριακού λαού.
Σαράντα ένα χρόνια από τότε, κι αναζητούμε, ακόμη, τα αίτια που οδήγησαν στην προδοσία.
Πέρασαν 41 χρόνια και θα επιθυμούσαμε να αφήσουμε πίσω μας το παρελθόν˙ πληρώσαμε ήδη πολύ ακριβά γι’ αυτό. Θα θέλαμε να προχωρήσουμε μπροστά. Δεν μπορούμε, όμως, δυστυχώς, να το πράξουμε. Το μέλλον διαγράφεται ζοφερό όσο ποτέ άλλοτε.
Σαράντα- ένα χρόνια από τότε, κι ενώ στην αρχή το αγωνιστικό φρόνημα παρέμενε ακμαίο κι ο πόθος της απελευθέρωσης και επιστροφής άσβεστος κι αδιαπραγμάτευτος, γινόμαστε, σήμερα, μάρτυρες μιας απαράδεκτα θλιβερής κατάστασης.
Σήψη και διαφθορά κυριαρχούν παντού. Θεσμοί φθίνουν. Αποπροσανατολισμός από αξίες και ιδανικά, έλλειψη αγωνιστικότητας, διάθεση συμβιβασμού σε κάθε απαίτηση του κατακτητή.
Πώς από την ομοψυχία, τον ενθουσιασμό, την αγωνιστικότητα, το ψηλό εθνικό φρόνημα που χαρακτήριζαν τους ήρωες μας, φτάσαμε στην ημικατεχόμενη Κύπρο με εποίκους άσχετους με τις ιστορικές και πολιτισμικές μας καταβολές;
Κομματιάστηκε η πατρίδα μας σήμερα. Διώξαμε τον Άγγλο δυνάστη, μα ο Τούρκος Αττίλας, πιο φοβερός πιο στυγερός εχθρός μολύνει τη γη που αγιάστηκε με τόσο αίμα, πόνο, και δάκρυα.
Δυστυχώς τα χρόνια ευμάρειας ακολουθούν χρόνια δίσεκτα. Την σταθερότητα, η αβεβαιότητα. Την κυριαρχία της πατρίδας, τα μνημόνια της ΤΡΟΙΚΑ. Την ψυχική ανάταση των ηρώων μας, διαδέχτηκε η νάρκωση η δική μας.
Χάσαμε την αξιοπιστία μας. Χάσαμε την ταυτότητα μας, την αξιοπρέπεια και τον προσανατολισμό μας.
Και τώρα; τι μπορούμε να πούμε στις νεότερες γενιές;
Αλήθεια τι θα μπορούσαμε να πούμε αν οι ανδριάντες των ηρώων μας, που περήφανα κοσμούν τις πλατείες των κοινοτήτων που τους γέννησαν, πάρουν σήμερα σάρκα και οστά, ανοίξουν τα μάτια και το στόμα τους και ζητήσουν λόγο για το σημερινό μας κατάντημα;
Μπορούμε βέβαια να τα φορτώσουμε όλα στους ξένους. Όπως πάντα.....
Είναι η εύκολη και ανώδυνη απάντηση.
Ποτέ δεν κάναμε μια αυτοκριτική για να διαπιστώσουμε το μέγεθος και τον βαθμό της δικής μας ευθύνης.
Ας κάνουμε λοιπόν την δική μας αυτοκριτική, να διαπιστώσουμε τις παραλείψεις και τα λάθη μας, και να αλλάξουμε έστω και την τελευταία στιγμή πορεία, πριν καταποντιστούμε στο βάραθρο της εθνικής συμφοράς.
Τιμώντας σήμερα τους αγωνιστές της Δημοκρατίας και της αντίστασής, δεν έχουμε το δικαίωμα να αρκούμαστε μόνο στην αναπόληση.
Χρειάζεται, λοιπόν, έστω και την υστάτη αυτή στιγμή να συνειδητοποιήσουμε τον κίνδυνο που διατρέχουμε και να αναλάβουμε τις ευθύνες μας. Όλοι μαζί, με εθνικό αίσθημα ευθύνης, πρέπει να δράσουμε αμέσως για να ανακόψουμε αυτή την καταστροφική πορεία. Δεν υπάρχουν χρονικά περιθώρια για ολιγωρία.
Η ιστορία είναι μπροστά µας, αλάθητος κριτής, και θα µας κρίνει όπως πάντα, σκληρά και αλύπητα.