Σκέψεις……….

Η ώρα είναι 5 το απόγευμα…. οδηγώ στους δρόμους της πόλης, βυθισμένος στις σκέψεις μου, με το ραδιόφωνο του αυτοκίνητου να προσπαθεί μάταια να μου αποσπάσει την προσοχή, με τις μελωδίες που μεταδίδει.  

Οι προβληματισμοί μου για τις εξελίξεις, και ιδιαίτερα τις πολιτικές, μου απορροφούν όλη  την προσοχή.

Η κόρνα του αυτοκίνητου που είναι σταματημένο πίσω μου, στα φώτα τροχαίας, καταφέρνει να με επαναφέρει στην πραγματικότητα.  Ο πράσινος φωτεινός σηματοδότης είχε είδη ανάψει, και εγώ αφηρημένος, έμεινα καθηλωμένος.  Ο οδηγός πίσω μου κορνάροντας,  με επαναφέρει σε “τάξη”. Με μια γρήγορη ματιά από το καθρεφτάκι, διακρίνω  τους μορφασμούς του  γεμάτους θυμό, για την αργοπορία που του προκαλώ, και προφανώς οι λέξεις που διαγράφονται  να βγαίνουν από τα σφιγμένα χείλη του, δεν είναι καθόλου κολακευτικές.

Μα γιατί να μην έχει λίγη υπομονή και να δείχνει τόσο ευέξαπτος για μια μικρή καθυστέρηση; Πόσο πια εμείς οι άνθρωποι έχουμε γίνει ανυπόμονοι;  

Ενώ τα σκέφτομαι αυτά, γυρνώ το κεφάλι έξω από το παράθυρο και πέφτει το βλέμμα μου σε μια  μαμά, να σέρνει σχεδόν, ένα παιδάκι που είναι δεν είναι 5 χρονών, αυτό να τσιρίζει ποιος ξέρει άραγε τι να θέλει. Η μαμά μονολογεί περπατώντας με όλο και πιο ταχύ βήμα, και το παιδάκι ακάθεκτο να τσιρίζει μέχρι που χάνονται στο στενό, αφήνοντας με να αναρωτιέμαι που πήγε η υπομονή της μάνας;  ποιος να ξέρει άραγε τι ανησυχίες να ‘χει στο κεφάλι της, και τι να κουβαλά μες τη ψυχή της;

Σταματώ το αυτοκίνητο απότομα, στην προσπάθεια μου να αποφύγω να χτυπήσω τον ηλικιωμένο  παππού, που  διασταυρώνει,  σκυφτός και αδιάφορος για το τι συμβαίνει γύρω του, λες και είναι μόνος μέσα στη λεωφόρο.  Μα  τέλος πάντων, η πωλήτρια που είναι ακουμπισμένη στην πόρτα του απέναντι καταστήματος  και κοιτάζει  τον παππού  με τόσο  άδειο  βλέμμα, γιατί δεν έκανε κάτι να τον σταματήσει ή έστω να επιχειρήσει να τον  βοηθήσει να διασταυρώσει;  Μα είναι προφανές, αυτό το άδειο βλέμμα προδίδει πως είναι αλλού, έρμαιο στη δύνη των προσωπικών σκέψεων της.  

Ταραγμένος, από το παραλίγο  ατύχημα, συνεχίζω την διαδρομή μου και  λίγα μέτρα πιο κάτω,  μια παρέα από 3-4 εφήβους μου αποσπά την προσοχή. Κάθονται στο τραπεζάκι της καφετέριας, στη γωνία.  Αμίλητοι και σοβαροί,  σκυμμένοι πάνω από το κινητό τους, με τόση  αφοσίωση, δίνουν  την  εντύπωση, πως κάτι πολύ σημαντικό και ιδιαίτερο έχουν να ανακαλύψουν μέσα από αυτό, από στιγμή σε στιγμή.   

Σκέφτομαι, πόσο τελικά παρασυρμένοι είμαστε όλοι, στο μικρόκοσμο μας. Κρίμα για τους νέους που αιχμαλωτίσαμε τόσο βίαια στην τεχνολογία.

Ποιος και τι μας έκανε να ζούμε ο καθένας μόνος του; Γιατί αφήσαμε την ασχήμια των καιρών να μας κερδίσει; Γιατί το επιτρέψαμε;

Ξαφνικά το ραδιόφωνο παίζει ένα μελωδικό Χριστουγεννιάτικο τραγούδι.

Η ματιά μου καρφώνεται στο διπλανό πεζοδρόμιο, και συγκεκριμένα, σε δύο μελαψά πόδια που σέρνονται μέσα σε δύο φθαρμένες, αν και  τέλος Νοεμβρίου, καλοκαιρινές πλαστικές παντόφλες. Από περιέργεια προσπαθώ να διακρίνω τα χαρακτηριστικά του προσώπου. Μεταξύ μας,  εξαρχής  κατάλαβα πως πρόκειται για κάποιον αλλοδαπό, το μελαγχολικό του βλέμμα μου το επιβεβαιώνει. Ξέρετε είναι ένας από αυτούς τους λιγότερο τυχερούς, ξέρετε…  από αυτούς που έτυχε να γεννηθούν σε μια άλλη φτωχή χώρα, και ήρθαν στη δική μας, για ένα καλύτερο αύριο. Ευελπιστώντας να γυρίσουν πίσω, κάτω από καλύτερες συνθήκες. Αναλογίζομαι πως η  Χριστουγεννιάτικη μελωδία μπορεί να μη τους  ¨ακουμπάει ¨ όπως εμάς τους Χριστιανούς,  αλλά μπορούν να αγαπούν και αυτοί όπως εμείς, έχουν οικογένειες  και τους λείπουν, όπως λείπουν και σε εμάς όταν είμαστε μακριά. Πιο απλά, μπορούν να αισθανθούν όπως και εμείς,  θλίψη,  χαρά, πόνο, οργή, θυμό, πικρία, αδικία, νοσταλγία, απελπισία. Α…. και το άλλο που το πας;  Διαφορετικό  χρώμα επιδερμίδας μπορεί να έχουν  από εμάς, αλλά το αίμα τους είναι  κόκκινο, ολόιδιο με μας.  

   

Ελαττώνω ταχύτητα, συνεχίζοντας πια την διαδρομή μου, νωχελικά. Κάτι άρχισε να με αναστατώνει χωρίς να μπορώ να προσδιορίσω τι. Μπας και είναι αυτό το μεγάλο  ομοίωμα του Αι Βασίλη με τα ροδαλά μάγουλα, που έχουνε στήσει για την Χριστουγεννιάτικη διακόσμηση;  Ξαφνικά αυτό το αιώνιο χαμόγελο στο πρόσωπό του, μου φαντάζει πονηρό.  Σαν να με ειρωνεύεται, ότι από κάτι έχουμε ξεγελαστεί όλοι, σαν να με ειρωνεύεται ότι εμείς οι άνθρωποι κάτι πήραμε στραβά, κάτι δεν κατανοήσαμε ορθά.  

Μια ξαφνική  νοσταλγία με πλημμυρίζει για εκείνο τον καιρό που νοιώθαμε, πώς να το πω; που νοιώθαμε περισσότερο άνθρωποι. Εκείνο τον καιρό  που νοιαζόμασταν ο ένας για τον άλλο. Που αφιερώναμε χρόνο  να ακούσουμε ο ένας τον άλλο, να ακουμπήσουμε ο ένας τον άλλο, να γελάσουμε και να κλάψουμε ο ένας για τον άλλο.

Η χριστουγεννιάτικη μελωδία συνεχίζει ακάθεκτη, να μου θυμίζει πως έρχονται οι γιορτές. Χαμογελάω μόνος, και κοιτάω αριστερά και δεξιά, μήπως με πάρει κανένα μάτι, και άντε να τους εξηγήσω μετά πως δεν τα χω χαμένα, ότι χαμογελώ με πικρία για τα σημάδια των καιρών. Με πικρία, για όλα εκείνα τα παγωμένα  βλέμματα που συνάντησα σήμερα. Για όλα εκείνα τα αλλόκοτα που ακούω κάθε μέρα στις ειδήσεις . Ότι χαμογελώ με πικρία για όλους μας που χαθήκαμε μέσα στις υπέρμετρες φιλοδοξίες μας και που παγιδευτήκαμε στην εσωστρέφεια μας.

Κάτι σαν αστραπή μια σκέψη, μου φωτίζει για μια στιγμή το μυαλό. Ναι….. νομίζω  έχω προσδιορίσει σε τι ξεγελαστήκαμε. Τι είναι αυτό που δεν κατανοήσαμε σωστά.

Ναι, έρχονται λοιπόν και φέτος τα Χριστούγεννα, η περίοδος όπου  θα ανοίξουμε το “ κουτί των συναισθημάτων ” μας. Θα θυμηθούμε σαν καλοί Χριστιανοί το ¨αγαπάτε αλλήλους¨ .Θα θυμηθούμε ότι έχουμε αισθήματα αγάπης, αλληλεγγύης, συμπαράστασης, συμπόνιας .

Αυτό είναι !!!  ξεγελαστήκαμε πως σαν ¨αληθινοί ¨ άνθρωποι,  πρέπει να συμπεριφερόμαστε, κατά την διάρκεια των Χριστουγέννων και μόνο. Αυτό είναι λοιπόν;  η καθαρά ανθρώπινη συμπεριφορά μας έχει περιορισμένη χρονική διάρκεια !!!

Πως την πατήσαμε έτσι;

Θα  επισκεφτούμε τους ηλικιωμένους στα γεροκομεία, ξέρετε… εκείνα τα άτομα με τα ζαρωμένα χέρια, που  πνιγμένα στην μοναξιά τους, πίσω από ένα παράθυρο και με βλέμμα απλανές, σκαλίζουν αναμνήσεις, προσμένοντας κάποιο οικείο τους πρόσωπο.  Έρχονται  Χριστούγεννα και  εμείς, σαν καλοί άνθρωποι θα τους επισκεφθούμε προσφέροντας τους μάλιστα  και γλυκά, κρίμα όμως που δεν θα μπορέσουμε να μείνουμε για ώρα γιατί θα έχουμε του κόσμου τις δουλειές να κάνουμε.

Θα επισκεφτούμε με γλυκά και παιχνίδια  και κανένα ίδρυμα που φιλοξενεί τα παιδιά που δεν ζουν την θαλπωρή της οικογένειας. Θα νοιώσουμε για λίγο άβολα, μπροστά στα λυπημένα τους προσωπάκια, και συμπόνια για τις μελαγχολικές τους καρδούλες.

Θα διοργανώσουμε και εράνους για τις άπορες οικογένειες, βέβαια, φροντίζοντας να μαζέψουμε τα απαραίτητα αγαθά για το ¨γιορτινό τραπέζι¨ έτσι για να έχουμε την ψευδαίσθηση ότι νοιώθουμε την έννοια της αλληλεγγύης. Να είναι για όλους εκείνη η μέρα γιορτινή βρε αδελφέ.

Επίσης,  αυτές τις μέρες δεν θα νοιώθουμε καθόλου ρατσιστές. Γιορτάρες μέρες δεν κάνει. Παρόλο που πολλοί  αλλοδαποί που βρίσκονται στη χώρα μας δεν είναι Χριστιανοί, εμείς θα  δείξουμε σε όλους ανεξαιρέτως αγάπη, όλα και όλα,  εμείς  θα είμαστε και απέναντι σε αυτούς φιλάνθρωποι αυτή  την περίοδο, γιατί το επιτάσσει η πίστη μας. Θα θυμόμαστε αυτές τις συγκεκριμένες μέρες ότι ο ίδιος Θεός μας έπλασε.

Όχι ! ασφαλώς δεν θα ξεχάσουμε ούτε τα άτομα με ειδικές ανάγκες. Θα αφεθούμε στο συναίσθημα της στεναχώριας,  πιο έντονα αυτές τις συγκεκριμένες μέρες. Θα θυμώσουμε πολύ, που δεν υπάρχουν έργα υποδομής που θα μπορούσαν να κάνουν την ζωή τους ευκολότερη και που γενικά τους στερούμε τις  ίσες ευκαιρίες που στο κάτω- κάτω τις δικαιούνται.

Σαφώς και θα περάσουμε  πιο πολύ χρόνο με την οικογένεια. Θα προσπαθούμε να τρώμε όλοι μαζί, θα παίξουμε με τα παιδιά, κυρίως ηλεκτρονικά παιχνίδια,  ε μην τους βγάλουμε και από τις συνήθειες.. Και φυσικά θα επισκεφτούμε καταστήματα. Θα στολίσουμε το σπίτι με λογής-λογής χρωματιστά διακοσμητικά. Θα συγκεντρωνόμαστε σε σπίτια συγγενών και φίλων θα τρώμε και θα πίνουμε χωρίς μέτρο.

Θα αισθανόμαστε αγαλλίαση και πληρότητα λόγω των ημερών, και κυρίως λόγω συμπεριφοράς,  αφού είναι οι μέρες που αισθανόμαστε πραγματικοί άνθρωποι και θέτουμε σε λειτουργία το κουτί των συναισθημάτων.

Μετά οι μέρες αυτές θα περάσουν…. Έχουν ημερομηνία λήξης και μαζί με αυτές  θα αρχίσουν τα αγνά και όμορφα συναισθήματα να αδρανοποιούνται. Έχουν και αυτά την ίδια ημερομηνία λήξης. Ο ατομικισμός και η αδιαφορία θα αποχτήσουν προβάδισμα. Ο εγωισμός θα ξαναμπεί σε λειτουργία.

Ναι θα περάσουν οι γιορτινές μέρες και μετά τι;;;;;

Θα αποθηκεύσουμε στο κουτί των συναισθημάτων, όλα εκείνα τα όμορφα που μπορούμε να νοιώσουμε οι άνθρωποι και που με αυτά μπορούμε όλοι μαζί να καλυτερεύσουμε αυτό το  κόσμο που μπορεί να χωρέσει όλους.

Θα τα αποθηκεύσουμε, όπως αποθηκεύομε τα Χριστουγεννιάτικα στολίδια που διακοσμούμε το σπίτι μας, και τα φυλάμε κάπου για να μην φαίνονται μέχρι την επόμενη φορά που θα έρθουν γιορτές.

Θα ξαναγίνουμε εσωστρεφείς, αδιάφοροι, ξανά ρατσιστές και επαναστάτες από τον καναπέ μέχρι τις επόμενες γιορτές. Θα γκρινιάζομε για όλα τα στραβά και τα ανάποδα  αυτού του κόσμου, κάνοντας κριτική για τους πάντες και τα πάντα αραγμένοι φυσικά στον καναπέ μας, και έτσι για να δώσουμε και άφεση αμαρτιών για την απραξία την δική μας, θα κλαψουρίσουμε ότι δεν αξίζει κανείς και ότι δεν μπορούμε εμείς να κάνουμε τίποτα, για όλα φταίει αυτό το σύστημα (όχι εμείς που το ανεχόμαστε και το συντηρούμε), η κουλτούρα και η νοοτροπία του Κύπριου (εμείς βέβαια δεν ανήκουμε σε αυτή την κατηγορία). Βλέπεις όλα τα άσχημα δημιουργήθηκαν και συντηρούνται από όλους τους άλλους εκτός από εμάς. Εμείς είμαστε τα αιώνια αδικημένα θύματα αυτής της κοινωνίας.

……..

Το ραδιόφωνο συνεχίζει να παίζει πεισματικά Χριστουγεννιάτικες μελωδίες, αδιάφορο για αυτή την συναισθηματική έπαρση, που με συνεπήρε σήμερα.

Κοιτάζω το ρολόι και ξαφνιασμένος ανακαλύπτω πως η ώρα έχει πάει 9 και κάτι….   Μα αλήθεια που είχα σκοπό να πάω και κατέληξα να περιπλανιέμαι μέσα στην πόλη εδώ και τόσες ώρες.

Είναι και αυτή η αναστάτωση που νιώθω, που δε λέει να περάσει.   

Εντελώς ξαφνικά χωρίς να μπορώ να εξηγήσω το γιατί μου έρχονται απρόσμενα τα λόγια του συγγραφέα νομπελίστα Τζων Στάινμπεκ :

< Είναι αλήθεια πως είμαστε αδύναμοι και ασθενικοί και άσχημοι και επιθετικοί, αλλά αν αυτό ήταν όλο που είμαστε, θα είχαμε εξαφανισθεί από το πρόσωπο της γης χιλιάδες χρόνια πριν>.

Σβήνω την μηχανή του αυτοκινήτου, αφήνοντας για ακόμη λίγο, το ραδιόφωνο να παίζει, θέλω να αφήσω την Χριστουγεννιάτικη μελωδία να με ¨αγγίξει ¨

Καληνύχτα ………… Α!!... και μην ξεχάσω, Καλά Χριστούγεννα!!!

Αντώνης Αντωνίου

Δυνατότητες για νέα Στρατηγική.

 

Μεγάλα ερωτήματα και βασανιστικά διλήμματα απασχολούν σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε, τον Κυπριακό Ελληνισμό:

-Μπορούμε να παραμένουμε προσκολλημένοι στην δοκιμασμένη για δέκα χρόνια διαδικασία επίλυσης του Κυπριακού προβλήματος με προοπτική επιτυχούς κατάληξης και βιώσιμης λύσης;

- Υπάρχουν περιθώρια για μια νέα στρατηγική στο Κυπριακό που να μας οδηγεί σε διέξοδο από τα σημερινά αδιέξοδα;

Απαντήσεις και συμπεράσματα μπορούν να εξαχθούν, μόνο μετά από σοβαρή μελέτη και ανάλυση των μέχρι στιγμής δεδομένων.

Ποια είναι η κατάσταση σήμερα από τη διαδικασία επίλυσης του Κυπριακού:

Με ανησυχία διαπιστώνουμε πως τα τελευταία χρόνια οι αντιστάσεις μας μειώνονται επικίνδυνα. Υποχωρούμε συνεχώς χωρίς ανταλλάγματα. Με τις πράξεις και παραλείψεις μας αναβαθμίζουμε το κατοχικό καθεστώς και τον τ/κ ηγέτη.

Μεταξύ άλλων αποδεχτήκαμε:

-  εκ περιτροπής προεδρία

-  παραμονή όλων των εποίκων  

-  πολιτική και αριθμητική ισότητα σε σημαντικούς θεσμούς

-  βέτο σ’ όλες σχεδόν τις αποφάσεις,

-  παραχώρηση των 4 βασικών ελευθεριών στους τούρκους υπηκόους,

Συμφωνήσαμε το κατάλοιπο εξουσίας να εκχωρηθεί στα συνιστώντα κρατίδια. Συζητούμε εξαιρέσεις και κριτήρια με τα οποία θα στερηθούν οι ε/κ πρόσφυγες τις περιουσίες τους.

Παρά τις επικίνδυνες αυτές υποχωρήσεις η Τουρκική πλευρά δεν έχει μετακινηθεί καθόλου από τις γνωστές αδιάλλακτες θέσεις της. Επιμένει σε:

-  διζωνική ομοσπονδία με εγγυημένες πλειοψηφίες πληθυσμού και περιουσιών

-  μόνιμες παρεκκλίσεις από το ευρωπαϊκό κεκτημένο

- παραμονή κατοχικών στρατευμάτων, εγγυήσεων και επεμβατικών δικαιωμάτων.

Η κρατική μας οντότητα και κυριαρχία, στοιχεία που διατήρησαν τη χώρα μας ζωντανή και με μια θέση στη διεθνή σκηνή, υπονομεύονται και κινδυνεύουν να καταργηθούν.

Οι συνεχείς υποχωρήσεις και οι γενναιόδωρες προσφορές, με τον εξευτελισμό και την εθνική ταπείνωση του λαού μας, το μόνο που πετυχαίνουν είναι την αποθράσυνση και την ενθάρρυνση της τουρκικής αδιαλλαξίας.

Με τη Νέα Στρατηγική ο Νικόλας Παπαδόπουλος  προτείνει μια νέα διαπραγματευτική τακτική που θα προτάξει τα κεφάλαια  ζωτικού ενδιαφέροντος του Κυπριακού Ελληνισμού και θα απεμπλακεί από το εθνικά επιζήμιο πλαίσιο της Πενταμερούς Διάσκεψης.

Μια νέα στρατηγική απαλλαγμένη από τις πικρές εμπειρίες του αδιεξόδου των τελευταίων δέκα χρόνων. Μια νέα στρατηγική με την μέγιστη αξιοποίηση των συγκριτικών πλεονεκτημάτων που διαθέτει η Κύπρος, όπως η κρατική οντότητα της ως Κυπριακή Δημοκρατία, η στρατηγική γεωγραφική της θέση, η ιδιότητά της ως μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωζώνης και η επιβεβαιωμένη ύπαρξη υδρογονανθράκων στην αποκλειστική οικονομική της ζώνη.

Μια νέα στρατηγική που θα αποκρούει τις παράλογες απαιτήσεις της Τουρκίας και  θα διασφαλίζει τις ανησυχίες και τις ευαισθησίες Ε/κ και Τ/κ. Μια νέα στρατηγική που θα δημιουργεί πολιτικό, διπλωματικό και οικονομικό κόστος για την Τουρκία, έτσι ώστε η μη λύση να της προκαλεί συνεχή φθορά.

Στο ερώτημα λοιπόν κατά πόσο χρειάζεται μια νέα στρατηγική από τη δική μας πλευρά, η απάντηση είναι ευθαρσώς ΝΑΙ.

Δεν υπάρχουν πλέον περιθώρια να παραμένουμε προσκολλημένοι σε μια στρατηγική στο Κυπριακό που έχει αποδειχθεί εκ του αποτελέσματος ότι έχει αποτύχει και καταρρεύσει;

Σήμερα μπορούμε πιο εύκολα να πείσουμε τη διεθνή κοινή γνώμη. Πιο εύκολα θα το κατανοήσουν και οι Ευρωπαίοι εταίροι μας, που το τελευταίο διάστημα η ρητορική και το μένος  του νέο-σουλτάνου Ερντογάν, κατά πάντων, τους αφήνει άναυδους.    

            ΟΔΗΓΗΣΗ - ΑΛΚΟΟΛ & ΑΛΛΕΣ ΟΥΣΙΕΣ

                           

Οδήγηση- αλκοόλ και άλλες ουσίες δεν συνδυάζονται!

Με βάση τα αντικειμενικά και αδιάσειστα στατιστικά στοιχεία η αλήθεια παραμένει αμείλικτα οδυνηρή για ειδικούς και μη, για επικριτές και κρινόμενους, για τους νομοθέτες και τους παραβάτες! Ποια είναι αυτή η αλήθεια;

Τριάντα έως τριανταπέντε νεκροί, κάθε χρόνο, από τροχαία δυστυχήματα έχουν ως αιτία την οδήγηση υπό την επήρεια εξαρτησιογόνων ουσιών.  Στοιχεία, συγκλονιστικά, που σοκάρουν τη συντηρητική κοινωνία της μικρής Κύπρου.

Η Κύπρος αιμορραγεί, όταν οι ελέγχοντες τα τιμόνια, δίτροχων, τετράτροχων ή φορτηγών στο υπεραστικό, αστικό και επαρχιακό της  οδικό δίκτυο,  επιτρέπουν στον εαυτό τους την υπέρβαση του επιτρεπτού ορίου κυκλοφορίας αλκοόλ στο καρδιαγγειακό τους σύστημα.

Και οίνος ευφραίνει καρδίαν ανθρώπου, διατείνεται η Βιβλική ρήση, αλλά η σύγχρονη πραγματικότητα αποδεικνύει ότι παρόμοιες "ευφροσύνες" έχουν σαν κατάληξη τουλάχιστον τον τραυματισμό εαυτών και ανύποπτων άλλων μέχρι και το θάνατο!

Είναι τόσο ανησυχητικά τα ερευνητικά ευρήματα που προκαλούν σ’ όλους μας πολύ δυσάρεστες σκέψεις και προβληματισμούς.

Υπολογίζεται ότι από 18% έως 47% οι οδικές συγκρούσεις, με υλικές ζημιές, τραυματίες ή και νεκρούς, οφείλονται στο γεγονός ότι τα άτομα που τις προκαλούν έχουν καταναλώσει αλκοόλ, ναρκωτικά  ή και άλλες ψυχοτρόπους ουσίες, σε επίπεδο απώλειας του ελέγχου των κινήσεών τους και του συντονισμού που απαιτεί η οδήγηση αυτοκινήτου.

Ότι χρειάζεται σημαντική παρέμβαση στα κυκλοφοριακά μας θέματα είναι αλήθεια αυταπόδεικτη και κοινά παραδεκτή.

Μαζί με τα αλκοτέστ, τα ραντάρ και τους άλλους ελέγχους που καταγράφουν τους οδηγούς οι οποίοι καταστρατηγούν τον Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας, σίγουρα χρειαζόμαστε και πρόσθετα μέτρα ελέγχου πρόληψης και καταστολής. Χρειάζεται να μάθουμε στα παιδιά μας να οδηγούν σωστά και υπεύθυνα, να συνειδητοποιήσουμε όλοι ότι το τιμόνι μετουσιώνεται σε φονικό όργανο, όταν λειτουργούμε με αμέλεια και επιπολαιότητα.

Κανείς δεν μηδενίζει ή υποτιμά τα όσα έγιναν στο παρελθόν και γίνονται σήμερα. Πρέπει, όμως, να αναληφθεί το συντομότερο μια καλύτερα σχεδιασμένη και συντονισμένη προσπάθεια με αιχμή του δόρατος την Αστυνομία, προς την οποία όλοι οι εμπλεκόμενοι φορείς πρέπει να παράσχουν ειλικρινή και συνεχή στήριξη. Κανένα τμήμα, καμιά Αρχή, κανένας φορέας, δεν μπορεί να επιλύσει το πρόβλημα μόνος του ή αποσπασματικά.

Χρειάζεται η σύμπραξη όλων, χρειάζεται συναίνεση, συνεργασία αλλά και βούληση και αποφασιστικότητα. Όλοι οφείλουμε να είμαστε εξαιρετικά ευαίσθητοι σε θέματα που επηρεάζουν την ασφάλεια, την ευημερία και γενικά τη ποιότητα ζωής του Κύπριου πολίτη. Όλοι έχουμε, μικρή ή μεγάλη, ευθύνη απέναντι  στη χώρα μας να διαφυλάξουμε τη φήμη της ως τόπος ευημερίας και ασφάλειας.