ΥΠΑΙΘΡΟΣ ΩΡΑ ΜΗΔΕΝ

Ξεκινώντας να γράψω το άρθρο αυτό, οι συνειρμοί στο μυαλό μου ήταν πολλαπλοί. Σκέφτηκα ότι θα μπορούσε να είχε τίτλο «Η ταφόπλακα στην Κυπριακή Ύπαιθρο» ή «Το κύκνειο άσμα της Κυπριακής Υπαίθρου».

Δικαιολογημένα ο κάθε  κάτοικος της υπαίθρου θα μπορούσε να το σκεφτεί έτσι, μιας και βιώνει για αρκετά τώρα χρόνια, ένα αρνητικό κοινωνικό και οικονομικό περιβάλλον, που συνεχώς χειροτερεύει.

Η κυπριακή ύπαιθρος ταλαιπωρείται από το πρόβλημα της γήρανσης του πληθυσμού της. Η αναζήτηση εργασίας στα αστικά κέντρα, λόγω μαρασμού των αγροτικών επαγγελμάτων, η μόρφωση των παιδιών και η μη ύπαρξη για αρκετά χρόνια κατάλληλου οδικού δικτύου και δημόσιων συγκοινωνιών, οδήγησε τους περισσότερους από τους κατοίκους της υπαίθρου στις πόλεις.

Τα πολλά και μικρά χωριά, με τους 50-100 συνταξιούχους κατοίκους, αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα. Αφέθηκαν στην τύχη τους να ρημάζουν με την πάροδο του χρόνου. Οι κατά καιρούς εξαγγελίες, από όλες τις κυβερνήσεις, για ουσιαστικά μέτρα αναζωογόνησης της υπαίθρου, παρέμειναν δεσμεύσεις χωρίς υλοποίηση.

Οι κάτοικοι των κοινοτήτων νιώθουν μόνοι, παραμελημένοι, αβοήθητοι, χωρίς τις ανέσεις των πόλεων. Αντίθετα, παρατηρούν πως όλα τα σχέδια και κίνητρα για ανάπτυξη αφορούν τις αστικές και παραλιακές περιοχές.

Όσοι ζουν και μεγαλώνουν σ’ αυτούς τους χώρους, βιώνουν τις αρνητικές εξελίξεις και τις μεγάλες μεταβολές στην κυπριακή ύπαιθρο και τον αγροτικό τομέα, και διερωτώνται αν υπάρχει μέλλον.

Γνωρίζουν πως χρειάζεται γενική, ριζική αναθεώρηση και βαθιές τομές, για επιβίωση και ανάπτυξη της υπαίθρου.  Απαιτούν νέο σχεδιασμό που θα δίνει έμφαση στην προώθηση έργων υποδομής με πολλαπλασιαστικό όφελος, σε στεγαστικά σχέδια, στην ενίσχυση του αγροτικού τομέα, στη στήριξη και ασφάλιση των εισοδημάτων των αγροτών, στην ενθάρρυνση της επενδυτικής δραστηριότητας, στη προώθηση της ντόπιας παραγωγής, καθώς και στην ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας των κυπριακών προϊόντων του αγροτικού κλάδου.

Τώρα, που αρχίζει σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Επιτροπής η συζήτηση για τη διαμόρφωση της Στρατηγικής για τη Νέα Ευρωπαϊκή Πολιτική Αγροτικής Ανάπτυξης για την περίοδο 2021-2027, είναι η ώρα για προώθηση θέσεων με σειρά μέτρων, για ουσιαστική αγροτική πολιτική.

Το Πρόγραμμα Αγροτικής Ανάπτυξης πρέπει να αποτελεί μετουσίωση ενός ολοκληρωμένου και πολυδιάστατου σχεδιασμού που να στοχεύει στην αναζωογόνηση της υπαίθρου και στην ενίσχυση του κοινωνικού και οικονομικού ιστού των αγροτικών περιοχών, συμπεριλαμβανομένης και της δημιουργίας θέσεων απασχόλησης. 

Η  Κυβέρνηση έχει καθήκον να αναλογισθεί το δικό της ρόλο, να αναλάβει πρωτοβουλίες και δράσεις στήριξης και ενίσχυσης της κυπριακής υπαίθρου. Να ανοίξει μια νέα σελίδα προοπτικής, ανάπτυξης και προόδου. Να προχωρήσει με ένα νέο φιλόδοξο Εθνικό Πρόγραμμα Στήριξης του Αγροτικού Τομέα, που θα  διαμορφωθεί με βάση τις ειδικές ανάγκες και ιδιαιτερότητες του.

 

Κι όλα αυτά πρέπει να γίνουν τώρα.

Για να αποφευχθεί η ώρα εκείνη που θα χρειαστεί να τοποθετηθεί ταφόπλακα στην κυπριακή ύπαιθρο.

Για να μην φθάσει ποτέ η στιγμή που θα αναγνώσουμε το κύκνειο άσμα της κυπριακής υπαίθρου.

“Μεταρρύθμιση στο χώρο της υγείας”

Η επείγουσα ανάγκη για την εισαγωγή και την εφαρμογή ενός ολοκληρωμένου και βιώσιμου Σχεδίου Υγείας γίνεται κάθε μέρα ολοένα και πιο επιτακτική. Με τις ευθύνες να αφορούν όλες τις Κυβερνήσεις κατά την πορεία της Κυπριακής Δημοκρατίας, το σημερινό σύστημα υγείας στη χώρα μας βρίσκεται υπό κατάρρευση.

Η σύνδεση της εισαγωγής και εφαρμογής αυτού του μείζονος σημασίας μεταρρυθμιστικού σχεδίου - του πιο φιλόδοξου ίσως στην ιστορία του κράτους μας για το δημόσιο τομέα - με το πρόγραμμα του Μνημονίου, καθιστούσε την υλοποίηση του στόχου εφικτή όσο ποτέ άλλοτε. Όμως η εξέλιξη των πραγμάτων διέψευσε την προσδοκία και την εκτίμηση αυτή.

Η μεταρρύθμιση στον τομέα της Υγείας αποτελεί, τρία χρόνια μετά την έξοδο της χώρας μας από το Μνημόνιο, το μόνο κεφάλαιο του προγράμματος που δεν υλοποιήθηκε. Κατά περίεργο τρόπο, το κεφάλαιο αυτό έπαυσε να θεωρείτο προαπαιτούμενο του Μνημονίου και γεννάται εύλογα το ερώτημα κατά πόσο η επίτευξη των δημοσιονομικών στόχων προείχε της επίτευξης μιας μεγάλης μεταρρύθμισης που είναι άμεσα, απευθείας συνδεδεμένη με τη ζωή των πολιτών.

Μια νηφάλια αποτίμηση της κατάστασης, οδηγεί αβίαστα, χωρίς διάθεση για κριτική ή λαϊκίστικες απλουστεύσεις, στην εξής διαπίστωση: Έχουμε καθυστερήσει εγκληματικά στην ορθολογιστική επίλυση των προβλημάτων –λειτουργικών, διοικητικών, ιατρικής στελέχωσης, αυτονόμησης των κρατικών νοσηλευτηρίων.

Ο δημόσιος τομέας της υγείας οδηγείται στην αποσύνθεση, την κοινωνική δυσφήμιση, στη συρρίκνωση, στην περιθωριοποίηση και την τελική κατάρρευση.

Εκτιμώ, ότι υπάρχουν λύσεις και διέξοδοι σε κάθε πρόβλημα. Απαιτείται, όμως, καθαρή στοχοθεσία, ισχυρή πολιτική βούληση από πλευράς της Κυβέρνησης, υπευθυνότητα στο επίπεδο της Βουλής και συμπόρευση της ιατρικής κοινότητας. Χρειάζεται συναίνεση αλλά υπεράνω όλων πρέπει να επικρατήσει το μακροπρόθεσμο συμφέρον του πολίτη.

Οι σύγχρονες κοινωνίες, οφείλουν να αντικρίζουν την υγεία με τη θεμελιώδη αρχή που την καθορίζει ως κοινωνικό αγαθό, το οποίο έχει υποχρέωση να παρέχει ένα κράτος στους πολίτες του.

Η υγεία είναι βασικό ανθρώπινο δικαίωμα. Δεν είναι πολυτέλεια.