Η διήμερη εκδρομή που πραγματοποιήθηκε το Σαββατοκυρίακο 27 28 Νοεμβρίου 2010 περιλάμβανε επισκέψεις σε εκκλησιές και μοναστήρια στην επαρχία Λάρνακας και Ελεύθερης Αμμοχώστου και διανυχτέρευση σε ξενοδοχεία της περιοχής.
Αναλυτικά το πρόγραμμα περιλάμβανε :
Εκκλησία Παναγίας Αγγελόκτιστης στο Κίτι. Tο μοναδικό στο είδος του ψηφιδωτό που βρίσκεται στην αψίδα του ιερού που απεικονίζει μοναδικό παράδειγμα της Παρθένου να στέκεται παρά να κάθεται. Η Παναγία όρθια πάνω σε καταστόλιστο υποδόπιο κρατεί τον Χριστό στο αριστερό της χέρι ενώ το δεξί το φέρει προς το γόνατο του Χριστού σε ένα προδρομικό τύπο της Παναγίας Οδηγήτριας. Δεξιά και αριστερά από την Παναγία εικονίζονται οι Αρχάγγελοι Μιχαήλ και Γαβριήλ.
Mουσουλμανικό τέμενος Χαλά Σουλτάν. Bρίσκεται 5 χιλιόμετρα από τη Λάρνακα. Χτίστηκε το 1787 για να ανακατασκευαστεί το 1816. Το τέμενος αυτό είναι από τους σημαντικότερους τόπους λατρείας της μουσουλμανικής θρησκείας, αναφέρεται τέταρτο μετά τα τεμένη της Μέκκας, της Μεδίνας και του Αλ Ακσιά στην Ιερουσαλήμ.
Εκκλησία Αγίου Λαζάρου στη Λάρνακα. Είναι κτισμένη στην παραλιακή ζώνη της πόλης και αποτελεί το λατρευτικό κέντρο του Αγίου Λαζάρου στην Κύπρο.
Μοναστήρι Αγίας Νάπας. Το μοναστήρι και το χωριό πήραν το όνομά τους από την αρχαία Ελληνική λέξη Νάπη, που σημαίνει "Δασώδης κοιλάδα ή φαράγγι". Η λέξη αυτή χρησιμοποιείτε από τον Όμηρο στην Ιλιάδα, από τον Πίνδαρο στα Πύθια ποιήματά του, αλλά και αργότερα στη Χριστιανική Εκκλησιαστική υμνολογία.
Μοναστήρι Αγίου Κενδέα . Ο Άγιος Κενδέας υπήρξε μοναχός που έζησε περίπου τον δέκατο αιώνα. Η σπηλιά, όπου εγκαταβίωσε και το μοναστήρι που ιδρύθηκε στη μνήμη αργότερα, βρίσκονται πολύ κοντά στο χωριό Αυγόρου, σε μια εύφορη περιοχή της Κύπρου. Ο Άγιος Κενδέας εγκατέλειψε τη γεννετηρά του, στην περιοχή της σημερινής Γερμανίας, στα δεκαοκτώ του χρόνια, και πορεύτηκε στην Ιερουσαλήμ, με σκοπό να ασκητέψει στην έρημο της Ιορδανείας. Εκεί έκανε και το πρώτο του θαύμα, θεραπεύοντας το γιό ενός αξιωματούχου στην πόλη της Ιερουσαλήμ. Απο την Ιορδανία, όπου έμεινε για λίγο, ταξίδεψε με άλλους ερημίτες στην Κύπρο, γλυτώνοντας θαυματουργικά από μια μεγάλη τρικυμία που βούλιαξε το πλοίο τους.
Τελικώς ο άγιος αποφάσησε να ζήσει ως ερημίτης στη σπηλιά κοντλα στην Αυγόρου, όπου ασκήτεψε ως το τέλος της ζωής του. Λέγεται ότι όταν ο άγιος έφθασε στην σπηλιά του, εδίψασε και προσευχήθηκε στο Θεό για λίγο νερό. Ο βράχος όπου γονάτισε να προσευχηθεί πλημμύρισε νερό, το οποίο αναβλύζει ως αγίασμα μέχρι σήμερα.
Μοναστηρι του Αγίου Ραφαήλ και εκκλησία Αγιας Μαρίνας στην Ξυλοτύμπου. Αποτελεί κτίσμα του 14ου αιώνα. Σύμφωνα όμως με την τοπική παράδοση, είναι κτίσμα του 12ου αιώνα.
Μοναστήρι Αγίου Γεωργίου Αλαμάνου. Ο Άγιος Γεώργιος ο Αλαμάνος είναι ένας από τους «Τριακόσιους» πρόσφυγες της Παλαιστίνης, τους λεγόμενος «Αλαμάνους» Αγίους της Κύπρου. Λέγεται ότι πριν μονάσει ήταν στρατιωτικός «Αλαμάνος». Αυτό το επίθετο επεκράτησε στον Άγιο Γεώργιο για να ξεχωρίζει από τον Μεγαλομάρτυρα Γεώργιο. Αυτό όμως το προσκόλλησαν στον Άγιο οι μεταγενέστεροι συναξαριογράφει του 18ου -19ου αιώνα, Αρχιμανδρίτης Κυπριανός και Σάθας. Ο Άγιος ήταν Έλληνας Ορθόδοξος ερημίτης, ο οποίος μόναζε στην Παλαιστίνη πριν έρθει στην Κύπρο. Αφού γύρισε πολλά μέρη της Κύπρου, τελικά κατέληξε στη περιοχή όπου είναι κτισμένο το μοναστήρι που φέρει το όνομά του, «Άγιος Γεώργιος ο Αλαμάνος», νότια του χωριού Πεντάκωνο της Λεμεσού. Εκεί αφού βρήκε μια σπηλιά και από κάτω λίγο νερό, που τώρα είναι αγίασμα, άραξε εκεί και με την προσευχή και τη νηστεία, την αγρυπνία και την ησυχία, καθαρίστηκε από τα πάθη και έφτασε στην απάθεια και στη τέλειαν αγάπη του Θεού.
Αχυρωνας Λιοπετριου. Στις 2 Σεπτεμβρίου 1958, στον Αχυρώνα του Λιοπετρίου, έγινε μία από τις πιο επικές μάχες, που έδωσε η ΕΟΚΑ. Ο ταπεινός αχυρώνας χαρακτηρίστηκε «Νέο Χάνι της Γραβιάς». Για τους τέσσερις ήρωες του Αχυρώνα, τον Ανδρέα Κάρυο, τον Ηλία Παπακυριακού, τον Φώτη Πίττα και τον Χρίστο Σαμάρα, γράφει ο Αρχηγός Διγενής στα Απομνημονεύματα του: «Είναι πολύ δύσκολον εις εμέ να ξεχωρίσω μεταξύ των τεσσάρων αυτών παλλ.ηκαριών ποιος ήταν ο γενναίος των γενναίων, διότι και οι τέσσαρες συνηγωνίσθησαν την στιγμήν εκείνην ποιος θα πέθαινε γενναιότερων».
