ΕΞΥΓΙΑΝΣΗ - ΑΠΛΟΥΣΤΕΥΣΗ ΤΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ ΠΡΟΩΘΗΣΗΣ ΜΕΓΑΛΩΝ ΑΝΑΠΤΥΞΙΑΚΩΝ ΕΡΓΩΝ.

Η στασιμότητα στην ανάπτυξη της οικονομίας, εύλογα δημιουργεί προβληματισμούς και σκέψεις, σχετικά με το πώς θα μπορέσει το κράτος να μπει σε τροχιά ανάκαμψης και να επανέλθει, το συντομότερο, σε οικονομική ευημερία.
Η προώθηση της Ανάπτυξης φαίνεται ότι για τα επόμενα κρίσιμα χρόνια θα είναι ο κύριος μοχλός για την αντιμετώπιση της βαθιάς ύφεσης. Το ζητούμενο πλέον είναι μέσα από στρατηγικά μέτρα να καταφέρουμε να δημιουργήσουμε ευκαιρίες για επενδύσεις στη χώρα µας και να προωθήσουμε έργα ανάπτυξης, που θα διευκολύνουν την επανεκκίνηση της κυπριακής οικονομίας.
Όλα τα αναπτυγμένα κράτη, αναγνωρίζοντας τη σημασία των αναπτυξιακών έργων, επιδιώκουν το σχεδιασμό μέτρων για συνεχή βελτίωση και αναβάθμιση του συστήματος παραγωγής, κάτι που μεταφράζεται σε επιτάχυνση της διαδικασίας μελέτης, ανάθεσης και κατασκευής αυτών.
Δυστυχώς στην Κύπρο είναι σύνηθες το φαινόμενο κατά την παραγωγή πάσης φύσεως και μεγέθους αναπτυξιακών έργων, να εμφανίζονται αποκλίσεις τόσο στο κόστος εκτέλεσης, όσο και στον χρόνο υλοποίησης τους. Πολλά έργα βραχυκυκλώνονται στις δαιδαλώδεις διαδικασίες αδειοδότησης και άλλα καθηλώνονται στις χρονοβόρες δικαστικές προσφυγές. 
Τα παραδείγματα πολλά. (Μαρίνα Πάφου, Ανάπτυξη Λιμανιού Λάρνακας, Πλατεία Ελευθερίας στη Λευκωσία, Δρόμος Πάφου- Πάφου Π. Χρυσοχούς, Δρόμος Λεμεσού ορεινών θέρετρων κ.α.) 
Οι υπερβάσεις και οι καθυστερήσεις αποτελούν τη μεγαλύτερη πληγή του συστήματος παραγωγής έργων. Λόγω των χρονοβόρων διαδικασιών που ακολουθούνται από τον σχεδιασμό μέχρι την αδειοδότηση και από την αδειοδότηση μέχρι την κατασκευή, παρουσιάζονται μεταβολές στο κόστος και πολύ περισσότερο στα δεδομένα που εν τω μεταξύ διαμορφώνονται. Έτσι διαπιστώνουμε πως τα έργα αυτά είτε δεν υλοποιούνται είτε δεν εξυπηρετούν τον σκοπό για τον οποίο είχαν προγραμματιστεί και δεν ανταποκρίνονται στις νέες συνθήκες που εν τω μεταξύ επέρχονται.
Η διαδικασία παραγωγής των μεγάλων αναπτυξιακών έργων πρέπει να απλουστευθεί να εκσυγχρονιστεί και να κωδικοποιηθεί ώστε να μην διαμορφώνονται συνθήκες σύγχυσης, καθυστερήσεων και αναποτελεσματικότητας με τεράστιες συνέπειες στην οικονομία του τόπου.
Η εκτελεστική εξουσία οφείλει να αναλάβει, να επεξεργαστεί και να προτείνει ρυθμίσεις, μέτρα και διαδικασίες για περιστολή αυτών των υπερβάσεων, και η νομοθετική εξουσία, να προχωρήσει στη θεσμοθέτηση ρυθμίσεων για την αντιμετώπιση του προβλήματος .
Η Κύπρος, για να μπορέσει να ανταποκριθεί έγκαιρα στις συνεχώς αυξανόμενες ανάγκες της κοινωνίας, σε έργα υποδομής και ανάπτυξης, απαιτείται να προωθεί μέτρα για εξυγίανση των διαδικασιών.
- Να ανασυγκροτήσει και να εκσυγχρονίσει τις υπηρεσίες που έχουν την ευθύνη της μελέτης, επίβλεψης και ελέγχου κατασκευής των δημοσίων και άλλων αναπτυξιακών έργων.
- Να ασκήσει το Υπουργείο Συγκοινωνιών και Έργων αποφασιστικά το πρωταγωνιστικό του ρόλο σε όλες τις φάσεις παραγωγής των δημοσίων έργων.
- Να συστήσει ομάδα καθοδήγησης που θα παρακολουθεί θα συντονίζει και θα εισηγείται ρυθμίσεις όπου παρατηρούνται νοσηρά φαινόμενα.
-Να επεξεργαστεί τρόπους για έγκαιρη εξέταση των προσφυγών σε Αναθεωρητική Αρχή Προσφυγών και εφέσεων στο Ανώτατο Δικαστήριο.
- Να σχεδιάζει μέτρα για συνεχή βελτίωση του συστήματος παραγωγής δημοσίων και άλλων αναπτυξιακών έργων.
- Να κωδικοποιήσει τα συστήματα ανάθεσης δημοσίων έργων και την επιλογή των προσφορότερων, ανάλογα με την φύση του έργου.
- Να προετοιμάσει την εγκατάσταση ενός πλήρους συστήματος διασφάλισης του ελέγχου της ποιότητας των κατασκευών και την εισαγωγή του θεσμού της ασφάλισης της κατασκευής και της επαγγελματικής ευθύνης στα δημόσια έργα.
- Να εισηγείται και να παρουσιάζει βήμα προς βήμα τις διαδικασίες παραγωγής ενός έργου και τις εναλλακτικές επιλογές υλοποίησης του.
- Να συγκεντρώνει, να επεξεργάζεται και να αξιολογεί το κάθε είδους στοιχείο που συνδέεται με την αναπτυξιακή δραστηριότητα.
- Να εισάξει την «τηλεδιάσκεψη» ως μέσο επικοινωνίας των δημοσίων υπηρεσιών, με στόχο, κατόπιν ολοκλήρωσης της μηχανογράφησης τους, να κοινοποιούνται όλα τα δημόσια έγγραφα ηλεκτρονικά. 
- Να απλουστεύσει τη διαδικασία συναλλαγής πολίτη και Υπηρεσιών, ώστε η αίτηση που υποβάλλεται να μη φωτοτυπείται πλέον για να μεταβιβαστεί στα αρμόδια τμήματα, αλλά να «μεταφέρεται» ηλεκτρονικά σε αυτά. 
Από τις σημαντικές παρεμβάσεις θεωρείται και η δυνατότητα κατάργησης δικαιολογητικών, όταν αυτά έχουν κατατεθεί σε άλλη υπηρεσία του δημοσίου. Κατάργηση των πολλών υπογραφών και εισαγωγή ηλεκτρονικής υπογραφής στα δημόσια έγγραφα και καταβολή υψηλών προστίμων, ως αποζημίωση στον πολίτη που ταλαιπωρείται, είναι ορισμένες από τις νομοθετικές ρυθμίσεις που πρέπει να εισαχθούν στην κατεύθυνση ανασυγκρότησης και «επανίδρυσης» του κράτους.
Στις προτεραιότητες της κυβέρνησης επιβάλλεται πλέον να τεθούν τα μεγάλα προβλήματα των πολιτών, όπως οι σχέσεις τους με το κράτος και η καθημερινή τους πάλη με το τέρας της γραφειοκρατίας. Η ποιοτική αναβάθμιση των παρεχόμενων υπηρεσιών θα προέλθει μέσα από μια ριζική αλλαγή των μεθόδων οργάνωσης και λειτουργίας των υπηρεσιών του δημοσίου. 
Ορθά λέγεται πως ένας πολίτης, ένας επιχειρηματίας σπαταλάει το 50% του χρόνου εργασίας του στα διάφορα τμήματα και υπηρεσίες στην προσπάθεια του να εξυπηρετηθεί. 
Και είναι γεγονός. Οι μεγάλες καθυστερήσεις και οι γνωστές «ουρές» που συνδέονται με αυτές αποτελούν ιδανικό πεδίο για τη δημιουργία εστιών δυνητικής διαφθοράς.
Οι υπηρεσίες του κράτους έχουν ανάγκη από μια σύγχρονη διοίκηση που να διαμορφώνει αυστηρά πλαίσια λειτουργίας και τις συνθήκες εκείνες, που να διασφαλίζουν έγκαιρη ανταπόκριση σε αιτήματα πολιτών. Ο πολίτης να αποκτά δυνατότητα εντός σύντομου χρονικού διαστήματος να μπορεί να επικοινωνήσει με τον λειτουργό που χειρίζεται την υπόθεσή του και να λαμβάνει συγκεκριμένη προθεσμία εντός της οποίας θα διεκπεραιώνεται το αίτημά του. 
Μόνο έτσι θα παταχθεί η γραφειοκρατία και θα βελτιωθεί η κατάσταση που επικρατεί στο χώρο παραγωγής δημοσίων και μεγάλων εμπλουτιστικών έργων του ιδιωτικού τομέα και θα καταπολεμηθούν φαινόμενα που προκαλούν ανυπολόγιστη ζημιά στη εθνική οικονομία. 
Η υλοποίηση των πιο πάνω μέτρων, καθώς κι άλλων όπως φορολογικών ελαφρύνσεων και πολεοδομικών κινήτρων, θα δημιουργήσει ένα κλίμα εμπιστοσύνης, με αποτέλεσμα την προσέλκυση μεγάλων και ξένων επενδύσεων που είναι και η λύση για επανεκκίνηση της οικονομίας.

Ποιον βολεύει η ασάφεια

Μετά από δύο διαδοχικές περιπτώσεις, όπου ο Υπουργός Εξωτερικών και ο ίδιος ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας μίλησαν για «νέο κράτος», μετά που διέρρευσε ότι ο Αντιπρόσωπος του Γενικού Γραμματέα των Η.Ε. στην Κύπρο, ο κ. Άϊντα, άρχισε να βολιδοσκοπεί πολιτικούς για «νέο κράτος», τώρα αποκαλύπτεται ότι τα πράγματα είναι πιο προχωρημένα απ’ ό,τι υπολογίζαμε.

Τώρα συζητείται και το όνομα του «νέου» κράτους.

Και επειδή ο Πρόεδρος δεν ξεκαθαρίζει αν διαπραγματεύεται την κατάργηση της Κυπριακής Δημοκρατίας κι αν αποδέχεται την παρθενογένεση και όχι τη μετεξέλιξη της Κυπριακής Δημοκρατίας και, ακόμα, αν γνωρίζει τις καταστροφικές συνέπειες μιας τέτοιας ενδεχόμενης απόφασης, το παρόν σημείωμα θα ασχοληθεί με το θέμα.

Υπάρχει μια πτυχή στο Κυπριακό, που δεν επιδέχεται μέση λύση.

Μετεξέλιξη της Κυπριακής Δημοκρατίας ή παρθενογένεση;

Η αριστοτέλεια «χρυσή τομή», σηκώνει τα χέρια ψηλά.

Η Κυπριακή Δημοκρατία είτε θα μετεξελιχθεί σε ομοσπονδία, ως αποτέλεσμα μιας ενδοκρατικής ρύθμισης, ή θα διαλυθεί – έστω για ένα δευτερόλεπτο – και θα προκύψει νέο κράτος. Έστω κι αν το νέο κράτος θα τύχει της αναγνώρισης, που τύγχανε η Κυπριακή Δημοκρατία και θα γίνει δεκτό στους διεθνείς οργανισμούς στους οποίους  ανήκε η Κυπριακή Δημοκρατία.

Το γεγονός ότι ο ΟΗΕ ή η Ε.Ε. θα δεχθούν (ενδεχομένως) στους κόλπους τους την «Ενωμένη Κυπριακή Ομοσπονδία» και θα της αναγνωρίσουν ό,τι ίσχυε για την Κυπριακή Δημοκρατία, δεν τεκμαίρει από μόνο του, ότι το νέο κράτος που προέκυψε αποτελεί συνέχεια της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Το Κοινό Ανακοινωθέν της 11^ης Φεβρουαρίου 2014, αναφέρει: «Η Ενωμένη Κυπριακή Δημοκρατία θα προκύψει από τη διευθέτηση μετά την έγκριση της διευθέτησης από χωριστά δημοψηφίσματα».

Ακόμα και η λεκτική ανάλυση της διατύπωσης, δεικνύει ότι πρόκειται για «παρθενογένεση», για νέο μη υφιστάμενο κράτος, που «θα προκύψει από τη διευθέτηση κλπ…», γιατί ένα υφιστάμενο κράτος μετεξελίσσεται, δεν προκύπτει κάτι που υφίσταται, όπως είναι η Κυπριακή Δημοκρατία.

Ισχύει και εδώ το ερώτημα που πρέπει να μας απασχολήσει: γιατί η Τουρκία επιμένει σε «παρθενογένεση»; Πώς εξυπηρετεί τα συμφέροντα των Τ/Κ η διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας …. έστω για ένα δευτερόλεπτο;

Μήπως ισχύουν και εδώ οι ανομολόγητοι σχεδιασμοί, για συντήρηση ενός ενδεχόμενου απόσχισης, αποκλείοντας τη δυνατότητα επιστροφής στην Κυπριακή Δημοκρατία;

Και σ’ αυτή την περίπτωση, ακολουθείται η μέθοδος της «εποικοδομητικής ασάφειας» (ή, σωστότερα, της βολικής ασάφειας), που σημαίνει ότι επιλέγεται μια διατύπωση η οποία ικανοποιεί, δήθεν, εν μέρει και τις δύο πλευρές, λόγω ακριβώς του ασαφούς της διατύπωσης.

Και, βεβαίως, όταν προκύψει πρόβλημα και θα χρειαστεί επεξήγηση και ερμηνεία, δεν είναι δύσκολο να αντιληφθεί κανείς ότι θα επιβληθεί και θα επικρατήσει η άποψη…. ποιού νομίζετε;

Ασφαλώς, του ισχυρού μέρους.

Προς ανασύνταξη του Σχεδίου Ανάν;

Αν πιστέψουμε τα λόγια των υπευθύνων και του φιλικού τους Τύπου, θα πρέπει να παραδεχτούμε πως δεν δικαιολογείται καμιά ανησυχία από τη στιγμή που τη «σωτηρία» της Κύπρου ανέλαβε ο Δημοκρατικός Συναγερμός, συμπαραστατούμενος από το ΑΚΕΛ – τα δύο μεγάλα κόμματα της Κύπρου.

Όμως, εμείς ανησυχούμε. Ανησυχούμε και αγωνιούμε γιατί σ’ αυτό τον τόπο οι λέξεις έχουν χάσει από καιρό την πραγματική έννοια τους, τα ουσιαστικά έχουν καταντήσει ανούσια και τα επίθετα δεν προσδιορίζουν πια, σωστά και αληθινά, τα ουσιαστικά.

Πίσω από τις λέξεις των δηλώσεων των Υπευθύνων και πίσω από τις γραμμές των εντύπων τους, κρύβεται είτε η άγνοια είτε η σκοπιμότητα.  Και σχεδόν ποτέ η πραγματικότητα.  Φτάσαμε πια σ’ ένα σημείο, όπου η εντύπωση είναι επικρατέστερη της αλήθειας και η αλήθεια υποδεέστερη της ψευτιάς.  Ζούμε με τις ψευδαισθήσεις, τρεφόμαστε με τις αυταπάτες, προχωρούμε με τα όνειρα και νανουριζόμαστε με τα παραμύθια.

·               Μετά τις εκλογές στην Τουρκία, ο Ερντογάν θα υποχωρήσει και θα προχωρήσουμε σε λύση του Κυπριακού.

·               Η λύση του Κυπριακού θα επιφέρει έκρηξη στην Οικονομία.

·               Όλα τα οικονομικά προβλήματα της Κύπρου θα λυθούν.

·               Νέο μοντέλο εγγυήσεων βρίσκεται υπό εκκόλαψη.

·               Για πρώτη φορά ο αμερικανικός παράγοντας …

·               Για πρώτη φορά οι θέσεις μας …

Δεν είναι η κατάσταση που ζούμε και περνούμε θέμα αισιοδοξίας ή απαισιοδοξίας. Είναι απλώς θέμα ρεαλιστικής αντιμετώπισης των πραγμάτων, ορθολογιστικής τοποθέτησης και χάραξης νέας στρατηγικής.

Μετά τα σημερινά δεδομένα, κανένα ελπιδοφόρο φως δεν φαίνεται στην άκρη της σήραγγας.  Η λύση που προδιαγράφεται είναι εφιαλτική και την κάνει εφιαλτικότερη ότι αυτό που υπάρχει στο Τραπέζι των συνομιλιών είναι η ανασύνταξη του Σχεδίου Ανάν.

«Το Κυπριακό δεν είναι θέμα εισβολής και κατοχής» μας λέει ο Αμερικάνος πρέσβης. Και μεις χαιρόμαστε γιατί «για πρώτη φορά ο αμερικανικός παράγοντας ενδιαφέρεται σε τόσο υψηλό επίπεδο» για το … καλό μας! Και ο Πρόεδρος μας, γελαστός και ενθουσιώδης, μας υπόσχεται πως με τη λύση (δεν μας λέει, ποια λύση), η Κύπρος θα γίνει παράδεισος λόγω οικονομικών «εκρήξεων»!  Καμιά ανησυχία δεν βλέπουν οι Υπεύθυνοι και τα φιλικά τους ΜΜΕ.  Οι κραδασμοί της ευαισθησίας τους δεν απηχούν τους τόνους μελαγχολίας και αγωνίας που βαραίνουν τον λαό.  Μιλούν συνέχεια για ελπιδοφόρες προοπτικές, για το «μισογεμάτο» ποτήρι, που βλέπουν οι ρομαντικοί τη στάθμη του νερού … ν’ ανεβαίνει.  Και δεν βλέπουν τον πάτο που είναι τρύπιος. Για διευρυμένο διεθνές ενδιαφέρον. Που δεν επιδεικνύεται.  Για ενισχυμένη συμπαράσταση.  Που δεν φαίνεται.  Για ευέλικτους χειρισμούς. Που μένουν μυστικοί.  Πιστεύουν ότι με την επανέναρξη των συνομιλιών μπαίνουμε στην τελική φάση της λύσης του Κυπριακού – που δεν θα είναι τίποτε άλλο παρά επανάληψη της παρωδίας που βιώνουμε 40 χρόνια, σε χειρότερη μορφή και μάλιστα … έναντι νέου τιμήματος που πάλι ΕΜΕΙΣ  θα καταβάλουμε.

Η υποκρισία των διαπραγματεύσεων

Αν υπάρχει κάτι που χαρακτηρίζει τις δικοινοτικές διαπραγματεύσεις, αυτό είναι η υποκρισία που διέπει τη διεξαγωγή τους.Υποκρισία που εξέθρεψαν οι διεθνείς «καλοθελητές», επεκτάθηκε στα Ηνωμένα Έθνη και τη διεθνή Κοινότητα και καλλιεργήθηκε κατά καιρούς από εκπροσώπους των δύο κοινοτήτων.

Υποκρισία, που συνίσταται στην …άνευ πραγματικού αντικειμένου διαπραγμάτευση ή πιο σωστά στη διαπραγμάτευση διαφορετικού από τον κάθε διαπραγματευτή αντικειμένου.

Συνομιλούν για λύση Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας (ΔΔΟ), αλλά ο καθένας έχει στο μυαλό του διαφορετική αντίληψη του όρου. Και αρνούνται να συζητήσουν και να προσδιορίσουν το περιεχόμενο της διαπραγμάτευσης τους, αυτό, δηλαδή, που ονόμασαν ΔΔΟ.

Τα μεν Ηνωμένα Έθνη και οι τρίτοι…καλοθελητές συντηρούν αυτή την ανωμαλία με το…..επιχείρημα της λεγόμενης «εποικοδομητικής ασάφειας», η οποία σώζει το διάλογο, οι δε συνομιλητές βολεύονται στη λαθροβίωση ενός διαλόγου, για τον οποίο δεν υποχρεώνονται να δώσουν εξηγήσεις περί του είδους της λύσης που (δήθεν) αναζητούν!

Έτσι, μετά από συνομιλίες τεσσάρων σχεδόν δεκαετιών, δεν δικαιολογούμαστε σήμερα να είμαστε  στο σημείο να μιλούμε για λύση ΔΔΟ, είτε αγνοούντες είτε διαφωνούντες ως προς το είδος του κρατικού μορφώματος που προετοιμάζουμε.

Και η μεν τουρκική πλευρά – πιο ειλικρινής – ξεκαθάρισε πολλάκις, ότι στον όρο «ζώνη» (διζωνικότητα) προσδίδει και συνταγματικό περιεχόμενο, ότι ο όρος συνάδει με συνομοσπονδία, δηλαδή δύο κράτη με χαλαρή μεταξύ τους σύνδεση – όπως ακριβώς διελάμβανε και προνοούσε το Σχέδιο Ανάν. Ενώ η Ελληνοκυπριακή πλευρά, κυρίως, στις δύο τελευταίες προεδρίες, υποκριτικώς συμπεριφερόμενη, δεν υιοθετεί μεν τις τουρκικές ερμηνείες και προσποιείται ότι η διζωνικότητα είναι μόνο περιγραφικός όρος που αναφέρεται  στο υπό τη διοίκηση της κάθε πλευράς έδαφος, συνεχίζει όμως επί των τουρκικών ερμηνειών να συζητά και να διαπραγματεύεται.

Και η κοροϊδία συνεχίζεται εις βάρος του λαού, των Ελληνοκυπρίων, κυρίως, οι οποίοι αφού χωρίστηκαν σε δύο παρατάξεις, pro–διζωνικούς και anti-διζωνικούς, διαπληκτίζονται για τη λειτουργικότητα και βιωσιμότητα μιας λύσης, τη μορφή της οποίας αγνοούν παντελώς.

Αλήθεια, χρειάζεται η σοφία του Ναστρεντίν Χότζα για να διαπιστώσει κανείς την ανάγκη προκαταβολικού προσδιορισμού του όρου ΔΔΟ, για να οδηγηθούμε σε μια ορθόδοξη και λογική διαδικασία αναζήτησης λύσης; Αποτελεί κανόνα κάθε διαπραγμάτευσης: οι συνομιλητές, προτού αρχίσουν να επιχειρηματολογούν, να προσδιορίζουν και να συμφωνούν το περιεχόμενο των όρων που διαπραγματεύονται,  για να ξέρουν τι συζητούν, τι αποδέχονται και τι απορρίπτουν.

Εμείς, μπορούμε ή δεν μπορούμε, να δηλώσουμε από ΤΩΡΑ ότι θέλουμε συνομιλίες ουσίας, με ξεκάθαρες προτεραιότητες, με δίκαιες και ηθικά απρόσβλητες θέσεις αρχής;

·         Μια κυριαρχία, μια ιθαγένεια, μια διεθνή προσωπικότητα.

·        Ένα κράτος, συνέχεια της Κυπριακής Δημοκρατίας – όχι ένα «Νέο Συνεταιρισμό».

·        Μια λύση που θα σέβεται  τα ανθρώπινα δικαιώματα όλων των Κυπρίων και θα εδράζεται στις αρχές της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Σίγουρα, κάποιοι θα μας πουν ότι με τέτοιους όρους θα καταρρεύσουν οι συνομιλίες. Αλλά, τότε θα καταρρεύσουν εξ υπαιτιότητας της τουρκικής πλευράς, που θα αρνηθεί να δεχτεί τέτοιες δίκαιες και ηθικά απρόσβλητες θέσεις αρχής, που είναι συμφυείς και αναντίρρητες σε κάθε καθεστώς Ομοσπονδίας.

Αν, λοιπόν, πάμε σε συνομιλίες για να διεκδικήσουμε  θέσεις αρχής και  ναυαγήσουν, το ναυάγιο ας επέλθει πάνω σε θέματα αρχής και όχι πάνω σε δυσνόητες, αμφιλεγόμενες και ασαφείς λεπτομέρειες.

Θα ήταν, λοιπόν, μάταιο, να ζητήσουμε από ΤΩΡΑ, να δοθεί  ΜΙΑ ΕΡΜΗΝΕΙΑ στο  Κοινό Ανακοινωθέν Αναστασιάδη – Έρογλου και τι επιτέλους διαλαμβάνει αυτή η διαφιλονικούμενη ΔΔΟ;

Τόσο δύσκολο είναι; ΄Η μήπως υπάρχουν άλλοι λόγοι που δεν…βολεύουν διασαφηνίσεις;

Η βάση των συνομιλιών

Στις 18 Φεβρουαρίου 1959, κατά τη διάρκεια της Διάσκεψης στο Lancaster House, προέκυψε ένα θέμα ως προς το τι αποτελεί το προς υπογραφή Έγγραφο της Συμφωνίας της Ζυρίχης. Ο Αρχιεπίσκοπος επιχείρησε να επιτύχει κάποιες βελτιώσεις στη Συμφωνία, αλλά συνάντησε την αντίσταση του Τούρκου ΥΠΕΞ. Μεταξύ του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου και του Βρετανού υπουργού Αποικιών Σέλγουιν Λόυντ, που προήδρευε της Διάσκεψης, διεξήχθη μια συζήτηση, της οποία η κατάληξη ήταν η εξής:

Σέλγουιν Λόυντ:

Αρχιεπίσκοπε, θα σας κάμω την εξής ευθείαν ερώτησιν: Αποδέχεσθε τα έγγραφα τα οποία συνεφωνήθησαν πριν από την συνάντησιν αυτή, καθώς και την Δήλωσιν την οποίαν ακούσαμε, σαν βάση για μια τελική ρύθμιση του Κυπριακού; Εάν αποδέχεσθε...

Μακάριος:

Τι εννοείτε «ως βάσιν»;

Σέλγουιν Λόυντ:

Να σας εξηγήσω, Αρχιεπίσκοπε, τι εννοώ με το «βάσιν»:

Μια βάσις είναι κάτι πάνω στο οποίο μπορείτε να κτίσετε. Αν όμως αφαιρέσετε κάτι από αυτήν, ολόκληρη η οικοδομή γκρεμίζεται. Να τι εννοώ με το «βάσιν»...

Η βάση, λοιπόν, είναι κάτι πάνω στο οποίο θα κτίσουμε. Κι αν είναι στερεή η βάση θα είναι στερεό και το οικοδόμημα. Αν είναι σαθρή, σαθρό και ετοιμόρροπο θα είναι το κτίσμα πάνω της.

Ο Πρόεδρος Αναστασιάδης στις 11 Φεβρουαρίου 2014, συμφώνησε μαζί με τον κ. Έρογλου τη βάση (Κοινό Ανακοινωθέν, την ονόμασαν) πάνω στην οποία θα κτίσουν το οικοδόμημα, που θα στεγάσει τον κυπριακό λαό, στα χρόνια που θα ακολουθήσουν.

Προκύπτει, λοιπόν, το ερώτημα εάν η βάση που έφτιαξαν είναι γερή ή είναι σαθρή.

Στην προκειμένη περίπτωση, γερή είναι μια βάση και κατ’ ακολουθία ένα οικοδόμημα, που θα προεξοφλεί την ομαλή κοινή διαβίωση όλων των κατοίκων και που θα τους επιτρέπει να αναπτύσσονται και να δημιουργούν, χωρίς προστριβές, αμφισβητήσεις και συγκρουσιακές διαμάχες. Ένα κτίσμα, νομικά, κοινωνικά και ηθικά σύγχρονο και ανθρώπινο, το οποίο δεν θα επιτρέπει την εκμετάλλευση μιας ομάδας ανθρώπων από άλλη, ούτε και θα δίνει δικαίωμα σε τρίτους να επεμβαίνουν στα του οίκου τους. Απαραίτητη προϋπόθεση, για να αποφεύγονται οι αμφισβητήσεις και οι συγκρούσεις, είναι η διατύπωση των διαφόρων εννοιών του οικοδομήματος όσο το δυνατόν σαφέστερα, ώστε να μην προκύπτει η ανάγκη εκ των υστέρων ερμηνείας των.

Τίθενται επομένως εύλογα τα ερωτήματα:

Η βάση πάνω στην οποία καλούνται να κτίσουν οι κύριοι Αναστασιάδης και Ακκιντζί είναι στερεή και γερή; Δηλαδή, είναι σαφείς ή είναι διφορούμενες και αμφίσημες οι πτυχές της, επιδεχόμενες διαφορετικές ερμηνείες;

Είναι δίκαιη και στοιχισμένη με τις διεθνώς παραδεδεγμένες δημοκρατικές αρχές, ιδιαίτερα με τις αρχές και με ό,τι αποτελεί Κεκτημένο της Ευρωπαϊκής Ένωσης –η οποία θα αποτελεί το κοινό εποικοδόμημά μας– ή αφίσταται των βασικών αρχών του Διεθνούς Δικαίου και αποκλίνει από το απαύγασμα της ΕΕ, το Κεκτημένο της;

Είναι μια βάση, που εγγυάται το σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ελευθεριών, που αποτελούν το Α και το Ω του σύγχρονου πολιτισμένου κράτους δικαίου ή περιέχει εκπτώσεις στα πολιτικά και ατομικά δικαιώματα των Κυπρίων πολιτών προδικάζοντας τη δημιουργία ενός τριτοκοσμικού κράτους;

Αυτά πρέπει να λάβει υπόψη του ο Πρόεδρος Αναστασιάδης πριν αρχίσει τα πάρε-δώσε, εάν –βεβαίως– θέλει πραγματικά να κτίσει στην Κύπρο ένα κράτος λειτουργικό, που θα επιβιώσει στο χρόνο και όχι ένα μόρφωμα που θα ανεγερθεί κατά τέτοιο τρόπο, ώστε να προετοιμάσει την επόμενη φάση των σχεδιασμών της Άγκυρας.

Αυτά πρέπει να λάβουν υπόψη τους όμως και οι πολίτες που κρίνουν και επιλέγουν.