Αλήθεια, πως αποχαιρετούν ένα άνθρωπο με τόσο μεγαλείο ψυχής; Στο άκουσμα του χαμού της αγαπημένης Ισμήνης, τα συναισθήματα και οι σκέψεις με συνεπήραν. Η Ισμήνη Λιασίδου της λατρεμένης κόρης Μαργαρίτας, η Ισμήνη Λιασίδου των παιδιών με τις αθώες ψυχές, η Ισμήνη Λιασίδου της Μουσικής, η Ισμήνη Λιασίδου της ποίησης και της ανθρωπιάς, η σεβαστή μας Ισμήνη, έφυγε να συναντήσει την κόρη που τόσο αγάπησε και πόνεσε για αυτήν.
Τον κάθε άνθρωπο που στέλλει ο θεός στη γη, θαρρώ πως τον στέλλει για ένα σκοπό. Και πραγματικά ο κάθε άνθρωπος είναι ξεχωριστός και αποτελεί μια ιστορία.
Και εσύ αγαπημένη και αξέχαστη μας Ισμήνη είσαι μια ολόκληρη, μοναδική και θαυμαστή ιστορία. Γεννήθηκες ¨ μοναδική¨ για να ξεχωρίσεις από πολλούς άλλους και να κάνεις κάτι μοναδικό! Να δίνεις αβίαστα τρυφερότητα σε μια αγνή ψυχούλα που έφερες στον κόσμο την Μαργαρίτα σου, και αργότερα να αγαπάς και να δίνεις σε όλη σου την ζωή, αγάπη και τρυφερότητα σε δεκάδες άλλες αγνές ψυχές.
Πως θα μπορούσε άλλωστε ένας άνθρωπος που είχε τη μουσική μέσα στις φλέβες του, που όταν ακουμπούσε τα δάκτυλα στα πλήκτρα ενός πιάνου σε έκανε να ταξιδεύεις και να ανατριχιάζεις, να μην είχε ευαισθησίες που να ξεπερνούν ακόμα και αυτή την ίδια την ανθρώπινη ύπαρξη.
Σε θυμάμαι τους τελευταίους μήνες, αξέχαστη μας Ισμήνη, να δίνεις ακόμα ένα μεγάλο αγώνα, μια ακόμα καθοριστική μάχη στο κρεβάτι του πόνου. Και θυμάμαι την αγωνία σου, όχι για τον εαυτό σου, όπως μου είπες, αλλά για τα αγαπημένα σου παιδιά που ήταν και η οικογένεια σου.
Δύσκολος ο δρόμος που διάλέξες και πολλές φορές, ντροπή μας, και πολύ μοναχικός. Μα εσύ ακούραστη και προσηλωμένη πάντα στον στόχο σου, τα κατάφερες. Δημιούργησες ένα σπιτικό, το ίδρυμα Μαργαρίτας Λιασίδου, που ήταν όνειρο ζωής για σένα. Ένα σπιτικό που να φροντίζει παιδιά μικρά και μεγάλα. Παιδιά μικρά και μεγάλα, με ψυχές που ποτέ δεν μπορούν να νοιώσουν κακία. Παιδιά μικρά και μεγάλα που δεν μπορούν να σκεφτούν πονηρά, που δεν θα βλάψουν ποτέ κανένα.
Σε μια εποχή που οι ανησυχίες για τους στόχους, τις επιδιώξεις και την ποιότητα της κοινωνίας είναι αυξημένες, κάποιοι άνθρωποί μας δίνουν, με το δικό τους τρόπο, παρήγορα μηνύματα αλλά και μαθήματα ανθρωπιάς. Επιβεβαιώνοντας με τις πράξεις και την προσφορά τους, ότι ο άνθρωπος πρέπει να αφοσιώνεται σε ένα σκοπό, να βελτιώνει τον κόσμο που ζούμε. Να προσπαθεί να βοηθήσει αυτούς που έχουν ανάγκη, να καταπολεμήσει τις αντιξοότητες και τις αδυναμίες.
Η Ισμήνη Λιασίδου ήταν αναμφίβολα ένας από αυτούς.
Έκανε βίωμα στην ζωή της αυτό που η μητέρα Τερέζα υποστήριζε:
Σκόρπισε αγάπη όπου κι αν πας. Πρώτα στο σπίτι σου, στο παιδί σου στον άντρα σου στο γείτονα σου. Μην αφήσεις κανένα από όσους έρχονται σε σένα να φύγει χωρίς να νιώθει καλύτερα και πιο ευτυχισμένος.
Η αλησμόνητη Ισμήνη Λιασίδου, που με τόση θλίψη αποχωριστήκαμε, έμαθε την αλήθεια που μπορεί να διδάξει η αγάπη, πολύ νωρίς. Αφιέρωσε την ζωή της σε μια διαρκή προσφορά και ενώ όλοι επιμένουν ότι ζούμε σε ένα άστοργο κόσμο με αναξιόπιστους και σκληρούς ανθρώπους, γνωρίσαμε μια κυρία Ισμήνη που μας διαψεύδει και μας παραδειγματίζει.
Η ζωή μας σήμερα δεν έχει πολλούς σαν εσένα, λατρευτή μας Ισμήνη. Με μια άκρα ευαισθησία στη ζωή, πλημμυρισμένη από μια διάθεση αγάπης, διψασμένη από ανθρώπινη δίψα και ηθική, γεμάτη από ουσιαστικούς πνευματικούς στόχους.
Έφυγες αγαπημένη μας, μα η μελωδία των κομματιών που έπαιζες με τα δάχτυλα σου, στην κυριολεξία να πετούν πάνω στα πλήκτρα του πιάνου, θα ηχεί στα αυτιά και θα ημερεύει τις ψυχές μας.
Έφυγες, μα τα μαθήματα καλοσύνης και ανιδιοτέλειας που έδωσες με την όλη στάση ζωής σου, είναι ανεκτίμητης αξίας για εμάς.
Δεν είχες την δυνατότητα να επιλέξεις το πως ή το πότε θα πεθάνεις, επέλεξες όμως το πως θα ζήσεις, και εσύ επέλεξες να ζήσεις για αυτούς που σε είχαν ανάγκη, δίνοντας όλο σου το είναι, για να μπορούν να ζουν πιο ευτυχισμένοι.
Είμαι σίγουρος πως εκεί που βρίσκεσαι τώρα, είσαι γαληνεμένη. Και ξέρεις γιατί; Γιατί όλες αυτές οι αθώες ψυχές που με τόση αγάπη άπλωσες τις φτερούγες σου και προστάτευες τόσα χρόνια, σαν δεύτερη μάνα , προσεύχονται σήμερα με πόνο για σένα, και ο Θεός τις ακούει.
Όταν πληροφορήθηκα τον θάνατό σου, ξαναπήρα την ποιητική συλλογή σου στα χέρια μου και ξαναδιάβασα τα ποιήματα σου, μέσα από τα οποία εξέφραζες με τόση γλαφυρότητα τον πόνο της ψυχής που κουβαλούσες πάντα μέσα σου. Στάθηκα στο ποίημα που έγραψες με τίτλο ¨Της ψυχής μου τα καρφιά ¨. Έμεινα στον τελευταίο στίχο που γράφεις για αυτά της ψυχής σου τα καρφιά:
Είναι εννιά κι΄ είναι μεγάλα και πολύ βαθιά ΄χουν μπει
εδικά το πιο μεγάλο που εκείνο για να βγει
μια τέχνη μόνο υπάρχει μία και μοναδική
Ο Θεός μαζί να βγάλει το καρφί με την ψυχή
Ο Θεός λοιπόν ας αναπαύσει την ψυχή σου στην αγκαλιά της λατρεμένης Μαργαρίτας σου, έχοντας συντροφιά τον αγαπημένο σου σύζυγο, Mervyn Saul, που με τόση τρυφερότητα στάθηκε πλάι σου.
Αγαπημένη μας Ισμήνη, σας ευχαριστώ και σας τιμώ για εκείνο που είχατε μέσα στην πλούσια ψυχή σας, τις σπάνιες αρετές που σας χαρακτήριζαν και σας οδήγησαν σε ένα αγώνα μιας ολόκληρης ζωής, ένα αγώνα αγάπης και προσφοράς.
Η γλυκιά θύμησή σου θα μείνει βαθιά χαραγμένη μέσα στις πονεμένες καρδιές μας. Καλό σου ταξίδι.
